بوی دیدار می آید...

یا ایتها النفس المطمئنه!

می شود به حج بروی و به دنبال گمشده ات نگردی؟!

می شود در خانه امن خدا باشی و ...
بزرگی می گفت: حج واقعی یعنی شناخت امام! درک امام! و حاجی یعنی یاور امام...
می شود هر صبح و شام به دیدار کسی بروی که ...

می شود در سجده اول مسجد الحرام تمام آروزیت نشود دیدار...
وقتی چشمانت به این مکعب سیاه پوش می افتد تمام دلت می شود دلتنگی...

وقتی می روی به سفر، وقتی می روی به مکه...
وقتی سرزمین چشمانت به این خانه امن طلوع می کند
چنان تو را مجذوب می کند این خانه سیاه پوش این زمین سپید آسمانی
که می خواهی با تمام قوایت زمان را متوقف کنی و بمانی و ببینی
می خواهی این زیباترین تصویر را برای همیشه در قاب چشمان دلت داشته باشی...

ولی مولا حسین این خانه را...
این صاحب خانه را چگونه شناخت و یافت
که از عرفات برگشت به حج واقعیش، به کربلا...

عرفه یعنی شناخت، عرفات یعنی حسین(علیه السلام)،
عرفات را چه تعبیر نیکویی کرده مولا حسین(علیه السلام)
چه عاشقانه می بیند خدا را، حسین(علیه السلام)،
و می داند حج یعنی چه؟!
وقتی فکر می کنم ادامه حج مولا کجا بود... و ادامه حج ما کجا؟!...
وقتی فکر می کنم که از عرفات برگشت...
و او خدا را نه در کعبه، که در احیاء دینش یافت...

"آنچه ما کردیم با خود هیچ نابینا نکرد             در میان خانه گم کردیم صاحب خانه را"

                                                                                                                    "آرام"