سکوت می کنم...

گاهی تمام دنیای سپاسم
برای تشکر از تو کم می آید

باز می نشینم در بکرترین لحظه دیدار
در سرزمین با طراوت سجاده ام
روبرویت دو زانو
تا بگویم از نداشته های دلم
ولی...
ولی اندیشه ام غرق در تفکرات
تمام نعمت های داشتن تو را
برایم مرور می کند...

سکوت میکنم
و حرف های چشمانم
باران می شود...

تو هستی و من
و دلم آرام آرام است

رفیقم...

دلم رفیقی می خواهد
همیشگی
ناب
عاشق
ماندنی

رفیقی که ثانیه های عاشقیم را
نگران رفتنش نباشم
نه با بهار و پاییز رنگ به رنگ شود
نه با شب و روز پیدا و پنهان

در دلش باشم
در اندیشه اش
از وجودش باشم

رفیقی به نابی خدای دوست داشتنیم
که هست وقتی همه نیستن
می ماند وقتی همه می روند
بیدارست وقتی همه خوابند
عاشق ست وقتی همه بی وفا می شوند
می خندد وقتی همه اخم می کنند

خدای ناب من
رفیق لحظه های بارانیم
آرامش دل پر تلاطمم
یا رفیق من لا رفیق له
لبخندت را روزی دلم کن

لمس بودنت...

تو را لمس می کنم
در لحظه لحظه نعمت نفس کشیدنم

تو را دارم
در لابلای تمام دلتنگی های دلم

تو هستی
در پس انعکاس تمام قطره های باران دلم

تو ...

حرف های تو

آمدم
و تمام آروزهای بر دل مانده ام را
تمام بغض های نشکفته ام را
تمام دلتنگی چشمانم را
در دامنت گریه کردم

و چه مهربان دست نوازشت بر دلم نشست
و مثل همیشه آرامم کردی و ...

باز هم
حرف های تو را از دلم شنیدم
 بر زبانم جاری شد
و چشمانم به باران نشست...

و چه امید نابی روانه قلب پر آشوبم می کنی..