دیوار دلم

دیوار باران خورده ی
کاهگلی دلم
هنوز هم
عطر خدا می دهد
وقتی
تو
بهانه ی
تمام دلخوشی هایم
می شوی....

تسلی...

 این اشک ها
امان دلم را
بریده اند
...
دستت را
روی دلم
بگذار
سقف ایمانش
چکه می کند....

دلم شکوفا می شود...

تو لبخند میزنی
و دلم
شکوفا می شود
از پس پرچین مهربانیت

گرمای نگاهت 
آب می کند آدم برفی ناامیدانه هایم را
و ذوب می شوم
در تحسین اعتمادت

تو هستی
و من
رج به رج قالی آرزوهایم را 
گره کور میزنم به مهربانیت
یا ارحم الراحمین

یک نفس نگاه تو

همسایه دیوار به دیوار دلم
گاهی از پرچین بلند دلم
نگاهی بینداز به دلتنگی امیدم

گاهی صدایم کن
و بنشانم به ضیافت اشک
و به باران نگاهم دلم را صیقل ده

دلم برای عطر سرایت تنگ شده
برای یک نفس عمیق
در نگاه تو

مهربان ترین همسایه
لیاقت همصحبتی ات را
در کدامین آرزوی دنیایم جا گذاشته ام
نمیدانم

فقط میدانم دلم عجیب
هوای تو دارد امام رئوفم....

ثانیه ها

نبودنت را
عجیب
به رخ دلم
می کشانند
این ثانیه ها...

دلم برایت تنگ شده
همان دلتنگی هایی که
بعد دعای توسل شبانه
در حیاط خانه
زیر آسمان می ایستادم
دست راست روی سرم
دست دیگرم گدای آسمان میشد
به تو سلام میکردم
و دلم می لرزید هر شب
- یا وصی الحسن والخلف الحجه...-
از پاسخ مهربانی
که با لبخند به او می دادی
و در آن تلاطم جانسوز!!!
چقدر آرامم می کردی...

آقای مهربانم
این بار چله تو را
به دلم وعده بدهم
می آیی هر شب
بگویی چله ات
یادت نرود
یتیم منتظرم؟!