یک آغوش، تو

در دعوای گاه و بیگاه من و دلم
رصد خانه ی اندیشه ام تو را در مدار نمی بیند
 همان روزهایی که دلم یک آغوش، بهانه ی تو دارد

در ذره ذره ی دلم می نشیند این تفکر
که لبخند تو یعنی رسیدن به تمام آروزهایش
همان روزهایی که
می کشانیش به حرف های خودمانی
و در انتها
تمام دلم و آروزهایش می شود
یک آغوش لبخند تو

حبیب

"اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است"

این قلم
گویا توان بر دوش کشیدن
واژه های عطراگین آسمانیت
را ندارد...

اما این نگاه پر از اشتیاق خواستنت
که با تداعی مهربانی بی انتهایت
یه باران می نشینند
امید وساطت حبیب بودن تو را
روانه دلم می کند...

یا حبیب الله
یا رحمت للعالمین
سلام پیامبر مهربانی...

دلم شکوفا می شود...

تو لبخند میزنی
و دلم
شکوفا می شود
از پس پرچین مهربانیت

گرمای نگاهت 
آب می کند آدم برفی ناامیدانه هایم را
و ذوب می شوم
در تحسین اعتمادت

تو هستی
و من
رج به رج قالی آرزوهایم را 
گره کور میزنم به مهربانیت
یا ارحم الراحمین

بهانه ی...

بهانه تمام عاشقانه های من
باز هم
به چشم های من بتاب
تا از این
انجماد بی کسی
کمی
رها شوم