یک حس ناب...

گاهی می آید
و تمام دلت را
می لرزاند....

و تمام دنیایت رنگ می گیرد...

و تو آرام می شوی...

موج لبخند تو

روزهایی هست که دستم به آسمان می رسد

اما روزهایی هست که پایم در زمین می ماند...
روزهایی که انگار این فیلم زندگی روی دور تند می رود...
در این دور تند می ایستم و میفهمم که در مدار نگاهم نیستی
 تلاطم دنیا گیجم می کند و می فهمم که دستان دلم به آسمان نگاهت نمی رسند...

بیا و کمی مرا از خودم بگیر
مرا ببر به آسمانت
آرامم کن
فرنکانس دلم را بگذار روی موج لبخندت
لبریزم کن از باور ناب ادعونی استجب لکم هایت
از اطمینان روشن امرتهم بدعائک و ضمنت لهم الاجابه هایت
دلم برای پچ پچ آسمانی مان تنگ شده....

شاکرانه

دیشب
تمام شهر مرا
باد در هم پیچید
و باران شست

و من در آشیانه امن
" ان مع العسر یسری" ی تو
در خوابی شیرین
به دیدار پدر رفتم...



دل نوشت
دلم برای کوله بارم تنگ شده بود  و برای روز هایی که زلال ترین چشمه درونم در این کوله بار جوانه میزد و برای روزهایی که مامان بود....
عقل نوشت
باید صبور بود تا تمام وعده هایش محقق شود: که من این روزها لمس می کنم ان مع العسر یسری بعنی چه

صید

برای صید تو
غرق در
خواستن هایم شده ام
حال آنکه
تو
در ساحل آرامش
چشم براه
بازگشت من
نگران
ایستاده ای...

مذاکره

بیا با هم
به توافق برسیم
تمام سلسله جبال آرزوهایم
را می دهم
فقط
معدن فراموشی ات
را بده

رسمی تر...

بهانه نفس کشیدنم
همه وجودم
آرامشم

دل انگیزترین خیال متصور
یار نازنینم
ای ناب تر از لحظه های انعکاس باران عشق
چه به روز دلم آمده
که این روزها رسمی شده ایم؟!

دلم برای آغوشت
برای عطر وجودت
برای نگاه عاشقت
زمین که هیچ
هفت آسمان را آواره شد...

نه!
این سهم من از عشق تو نبود
باز هم مرا به خودت دعوت کن

روزمرگی های بی عشق
دلم را کلافه می کند
در این سرزمین دور از تو
بی تپش های عاشقانه
به مقصد وصالمان نمیرسم....

تقصیر تو بود از اول
که طعم ناب عشقت را
به کام دلم هدیه کردی
حال این تو و این دل از فرط عاشقی رسمی شده ی من...

آرزوهای دلم

گاهی
تب آرزوهایم
داغ می شود
گاهی
که
استوای دلم
تابش نگاهت را
در مدار ندارد...

تنها حرفی که میتونم به سال 93 بگم حرفیه که توی هدر اومده...

تسلی...

 این اشک ها
امان دلم را
بریده اند
...
دستت را
روی دلم
بگذار
سقف ایمانش
چکه می کند....

دوستت میدارم...

سرسبزترین اندیشه ام
ارزانی اقتدارتوست
تا وقتی سپیدی دلم
وامدار مردان غیوری ست
که سرخی خونشان
رسالتی زینبی بر اندیشه ام نهاد
تا لحظه لحظه ی زندگیم
امانتی باشد
که برای عزت تو
هدیه خواهم کرد
ایران عزیزم

سکوت می کنم...

گاهی تمام دنیای سپاسم
برای تشکر از تو کم می آید

باز می نشینم در بکرترین لحظه دیدار
در سرزمین با طراوت سجاده ام
روبرویت دو زانو
تا بگویم از نداشته های دلم
ولی...
ولی اندیشه ام غرق در تفکرات
تمام نعمت های داشتن تو را
برایم مرور می کند...

سکوت میکنم
و حرف های چشمانم
باران می شود...

تو هستی و من
و دلم آرام آرام است