همه دلم

خیلی دوسِت دارم

وقتی توی تاریکی آسمون

با صدای دلنشینت

اروم و مهربون صدام میکنی

تا باهات حرف بزنم

تا بگم همه دلم واسه خودته خدا

کشکول

کشکول آرزوهامو مدتهاست نوشتم

میدمشون به دستای بخشنده تو

و میدونم

از تو میگیرم تموم آروزهامو

توطئه

من صبورم ولی

چشمانم و دلم

علیه من

توطئه می کنند خدا

تو آرامشان کن.....

دیوانه

خدایا
نمی دانم چرا
دل دیوانه ام
هنوز هم
به ضمانت های تو امید دارد....

اخر چه ضامنی بهتر از تو؟
ولی ....


"امرتهم بدعائک و ضمنت لهم الاجابه"

دلم...

روزگارم بر مدار دلم نیست

و دلم در غوغایی مدهوش سر به گریبان مانده

خدایا مسافرم کجاست؟؟!!

توکل

با تو حرف میزنم ارامم میکنی...

و گاهی دلم

صدای تو را می شنود

یا الله یا الله یا الله

به یقین رسیده ام که...

افق روشن بندگی

این روز ها

باید چشمان بصیرتم جلا بگیرند

و قدم های اراده ام پرتوان شوند

باید درب های دلم را

به آسمان محبت کسانی باز کنم

که همسایه شان خداست...
باید دستان وظیفه ام باز باشند

و آماده به همیاری و همبستگی...

باید چمدان اندیشه ام را به افق روشن بندگی باز کنم...

اللهم لا تکلنی الی نفسی طرفه عین ابدا

                                                                                                       

ارامش

آسمان دلم
مثل آسمان شهرم
بارانی ست
...

این بغض سنگین
فقط روبروی مضجع شریف امام مهربانم آرام شد...

با کدامین زبان
شاکر همسایگیت باشم آقا؟!

عصرجمعه

عصرهای جمعه، دم غروب که از وقت آمدنت می گذرد

انگار کسی می آید تمام پنجره های روشن دلم را محکم می بندد و پرده های بغض را می آویزد

آنقدر دلم تنهاست و فکر نیامدنت در آن غوغا می کند

که در تمام آسمانش خورشید وجودم غرق باران است...

سهم من

مسافرم می آید

جمعه ها

ولی سهم من از او کم است

خیلی کم...

این روزها به لیاقت دلم فکر میکنم...