فنجانی آرامش

دلم کمی عشق می خواهد
با یک سر قاشق عقل
و فنجانی سرشار از دلگرمی
تا تمام دلواپسی های عشق را
با آرامش ِعشقی عاقلانه
در شب زنده داری های چشمانم
حل کنم
و فنجانی آرامش
دلم را
 به ضیافت عاشقانه ای میهمان کنم...

دوستت میدارم...

سرسبزترین اندیشه ام
ارزانی اقتدارتوست
تا وقتی سپیدی دلم
وامدار مردان غیوری ست
که سرخی خونشان
رسالتی زینبی بر اندیشه ام نهاد
تا لحظه لحظه ی زندگیم
امانتی باشد
که برای عزت تو
هدیه خواهم کرد
ایران عزیزم

سکوت می کنم...

گاهی تمام دنیای سپاسم
برای تشکر از تو کم می آید

باز می نشینم در بکرترین لحظه دیدار
در سرزمین با طراوت سجاده ام
روبرویت دو زانو
تا بگویم از نداشته های دلم
ولی...
ولی اندیشه ام غرق در تفکرات
تمام نعمت های داشتن تو را
برایم مرور می کند...

سکوت میکنم
و حرف های چشمانم
باران می شود...

تو هستی و من
و دلم آرام آرام است

صبورانه...

عشق همیشه برنده است...
باید عاشق باشی
تا بدانی انتظار معجزه یعنی چه؟!

باید دلواپسی های دلت
رنگ حواس پرتی های عاشقانه بگیرد
تا لمس کنی
لبخند خدا را
در پس تمام روزمرگی های صبورانه ات

باید عاشق بمانم
...
عشق همیشه برنده است....

مسافر نوشت ها
دارم فکر میکنم چطوری این نامه ارزشمند رو بازنشر بدم و وظیفه من چیه؟!

نامه ای به جوانان اروپا و آمریکا

یک آغوش، تو

در دعوای گاه و بیگاه من و دلم
رصد خانه ی اندیشه ام تو را در مدار نمی بیند
 همان روزهایی که دلم یک آغوش، بهانه ی تو دارد

در ذره ذره ی دلم می نشیند این تفکر
که لبخند تو یعنی رسیدن به تمام آروزهایش
همان روزهایی که
می کشانیش به حرف های خودمانی
و در انتها
تمام دلم و آروزهایش می شود
یک آغوش لبخند تو

حبیب

"اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است"

این قلم
گویا توان بر دوش کشیدن
واژه های عطراگین آسمانیت
را ندارد...

اما این نگاه پر از اشتیاق خواستنت
که با تداعی مهربانی بی انتهایت
یه باران می نشینند
امید وساطت حبیب بودن تو را
روانه دلم می کند...

یا حبیب الله
یا رحمت للعالمین
سلام پیامبر مهربانی...

دلم شکوفا می شود...

تو لبخند میزنی
و دلم
شکوفا می شود
از پس پرچین مهربانیت

گرمای نگاهت 
آب می کند آدم برفی ناامیدانه هایم را
و ذوب می شوم
در تحسین اعتمادت

تو هستی
و من
رج به رج قالی آرزوهایم را 
گره کور میزنم به مهربانیت
یا ارحم الراحمین

بهانه ی...

بهانه تمام عاشقانه های من
باز هم
به چشم های من بتاب
تا از این
انجماد بی کسی
کمی
رها شوم

بدرقه ی میهمان خدا

چله نشینی رفتنت عجیب هوایی ام کرده
تو رفتی و خدا به استقبالت آمد
و برایم برات صبر فرستادی
با کوله باری از نور امانت غنچه هایت

و بگویم از دل شرحه شرحه از فراقم
که امانت دار بوده ام اما
نازدانه ات را برای نجات آن سرزمین
به خاک دامنگیرش سپردم

برادرم! امامم! جااااااااااانم!
آمده ام راهی سفرت کنم جانا

و این اربعینت عجیب رسالتی بود
و سرت اما
حکایتی دیگر داشت...

یک نفس نگاه تو

همسایه دیوار به دیوار دلم
گاهی از پرچین بلند دلم
نگاهی بینداز به دلتنگی امیدم

گاهی صدایم کن
و بنشانم به ضیافت اشک
و به باران نگاهم دلم را صیقل ده

دلم برای عطر سرایت تنگ شده
برای یک نفس عمیق
در نگاه تو

مهربان ترین همسایه
لیاقت همصحبتی ات را
در کدامین آرزوی دنیایم جا گذاشته ام
نمیدانم

فقط میدانم دلم عجیب
هوای تو دارد امام رئوفم....