بیقرارم

می نشینم در دارالسعاده انقلابت
چشم در چشم شبکه های ضریحت
دست در دست کاشی کاری های فیروزه ای

سرم که به دیوار خانه ات آرام می گیرد
کوله بار آسمانم بیقرارم میکند آقا...

دلم در التهاب نگاه مهربانت ذوب می شود
وقتی مرا می کشانی به باب الجوادت!
تا از هر آنچه دلم را
به ماتم نداشتنشان کشانده
با سلام گرمت با نگاه مهربانت
جوانه امیدی بنشانی در اضطراب آرزوهایش...

حس غریبی ست هر شب ورودی باب الجوادت
و بغض سنگین چشمانم
که فقط تو میدانی و می توانی بدانی



و می کشانیم تا خدا
تا خدایی که در دامنش آرام بگیرم
و بدانم این حال خراب دل
باز هم نشانه ایست از آغوش امن خداوندی.
تا لمس کنم این روزها خدا را نزدیک تر از آنچه باید

و در تمام ثانیه های دلتنگیم
ورد زبانم شده: یا معین الضعفاء والفقراء
و باید بیاموزم رضا برضائک همسایه ای را
که رضایت خدا بود...